W 1971 r. astronauci z Apollo 15 po raz pierwszy przejechali się elektrycznym łazikiem po powierzchni Księżyca. W tym samym roku niezwykły Opel GT dowiódł, że silniki elektryczne sprawdzają się nie tylko w wózkach golfowych. Na torze wyścigowym „Hockenheimring” w Niemczech Georg von Opel przymierzał się do ustanowienia nowego rekordu prędkości dla samochodu elektrycznego specjalnie przygotowanym i zmodyfikowanym sportowym Oplem „Elektro GT”. Ostatecznie w dniach 17–18 maja 1971 r. samochód ustanowił sześć rekordów świata.
Opel Elektro GT
Próba pobicia rekordu przez Georga von Opla — wnuka założyciela firmy, Adama Opla, oraz skutecznego biznesmena i światowej klasy sportowca — miała na celu nie tylko „sprawdzanie koncepcji” przyszłych samochodów elektrycznych z zasilaniem akumulatorowym (BEV). Była to także kontynuacja rodzinnej tradycji. Kuzyn Georga, „Raketen-Fritz” (Fritz-rakieta), trafiał na pierwsze strony gazet w latach 1927–1929 dzięki pokazom pojazdów wyposażonych w silniki rakietowe. Rekordowym osiągnięciem było rozpędzenie samochodu RAK 2 do 238 km/h na torze wyścigowym Avus 23 maja 1928 r.
„Elektro GT” był wyposażony w dwa stałoprądowe silniki firmy Bosch, które łącznie generowały moc ciągłą 88 kW (120 km) i szczytową nawet 118 kW (160 KM).
Firma Varta dostarczyła cztery akumulatory niklowo-kadmowe zamontowane obok miejsca kierowcy i za nim. Akumulatory składające się z 280 ogniw zwiększały masę seryjnego GT (960 kg) o 590 kg. Pojazd ważył więc łącznie 1550 kg — tyle samo, co Opel Diplomat B.
Próba długodystansowa wymusiła zwiększenie liczby ogniw do 360, co stanowiło już 740 kg dodatkowej masy. Wagowo GT dorównywał wówczas ciężarówce Opel Blitz z krótkim rozstawem osi (1700 kg). Zwiększona masa wymagała zastosowania sztywniejszych sprężyn, a firma Continental opracowała specjalne wysokociśnieniowe opony, które ograniczały opory toczenia do minimum.
Zasłonięto wszystkie wloty i wyloty powietrza w nadwoziu, zastosowano płaską pokrywę silnika bez wybrzuszenia na gaźnik znanego z seryjnego GT, usunięto zderzaki, lusterka i klamki drzwi oraz wszystko, co tylko się dało z komory silnika i przedziału pasażerskiego.
Miejsce tylko dla kierowcy: akumulatory z samolotu myśliwskiego zamiast fotela pasażera
Elektroniczny system sterowania upakowano w bagażniku, a do charakterystycznego tyłu GT dodano ogromny spojler. Wymontowano tylne światła i zasłonięto pozostałe po nich otwory. W miejscu tłumika zamontowano wymiennik ciepła.
Tradycyjny akumulator zasilający pokładową elektronikę znajdował się z przodu komory silnika, w której zamiast jednostki benzynowej zamontowano silniki elektryczne. Akumulatory trakcyjne (zaadaptowane z wojskowych odrzutowców) osadzono w specjalnych uchwytach. Zajęły one całą przestrzeń za kierowcą, pozostawiając tylko tyle miejsca, by mógł on usiąść w standardowym fotelu.
17 maja 1971 r. Georg von Opel za kierownicą „Elektro GT” ustanowił cztery nowe rekordy świata dla samochodów z napędem elektrycznym. Niestety mała pojemność akumulatorów Ni‑Cd uniemożliwiła ustanowienie nowego rekordu utrzymania prędkości 100 km/h przez 100 kilometrów. Próba zakończyła się już po 44 kilometrach.
Hockenheimring, 17./18 Mai 1971. Georg von Opel im Opel Elektro GT
„Elektro GT”, pierwszy BEV Opla, wykazał, że samochód elektryczny z zasilaniem akumulatorowym może dorównać pod względem prędkości współczesnym samochodom sportowym. Dzisiaj, po 50 latach ciągłego rozwoju i innowacji, dalekim krewnym dawnego mistrza osiągów jest Opel Corsa‑e — wszechstronny sportowiec zdolny nie tylko do sprintu od 0 do 100 km/h w 8,1 sekundy, ale także do pokonania 337 km w cyklu WLTP[1] na jednym ładowaniu litowo-jonowego akumulatora.
